Dit interview was te lezen in de ledennieuwsbrief van 22-10-2024.
Benieuwd naar de mensen achter de schermen van de museumsector? In onze reeks 3 vragen aan gaan we in gesprek met collega’s uit verschillende musea over hun werk, drijfveren en inzichten. Deze keer maak je kennis met Suzanne Wallinga, Algemeen Directeur van Museum Cobra.
Fotograaf: Tengbeh Kamara
Hoe ben je in de museumwereld terecht gekomen?
In 1995 bezocht ik als veertienjarig meisje met mijn middelbare school de tentoonstelling Wild Walls in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Deze tentoonstelling, waarin experimentele manieren waarop kunstenaars film en video gebruikten centraal stonden, maakte diepe indruk op me. Vooral een videoinstallatie van Douglas Gordon raakte me zo dat ik ter plekke besloot dat ik museumdirecteur wilde worden – een gedachte waar ik nu met een glimlach op terugkijk. In datzelfde jaar werd Museum Cobra opgericht, waar ik sinds 1 oktober werkzaam ben als algemeen directeur. Voor ik aan deze functie begon, werkte ik als freelance curator voor verschillende musea en kunstinstellingen. Daarnaast adviseerde ik organisaties over beleid en strategie, en was ik een van de medeoprichters van A Tale of a Tub in Rotterdam, samen met drie andere curatoren.
Wat is je favoriete plek/kunstwerk in jouw museum?
Op dit moment werken we aan een grote groepstentoonstelling met 38 kunstenaars, samengesteld door kunstenaar en gastcurator Ad de Jong. Deze is vanaf 20 oktober in het museum te zien. Voor de tentoonstelling zijn alle wanden op de bovenverdieping weggehaald, waardoor de indrukwekkende museumzaal, ontworpen door Wim Quist, helemaal tot zijn recht komt. Het is een prachtige ruimte met daglicht en, zo heb ik gehoord, een van de grootste museumzalen zonder wanden in Nederland. De ruimte wordt nog indrukwekkender door de lemen vloer, die alle werken van Ad op een bijzondere manier met elkaar verbindt. Bezoekers worden zelfs uitgenodigd om op blote voeten de ruimte te verkennen.
Welk museum/welke tentoonstelling staat er nog op je verlanglijstje?
De tentoonstelling die ik graag zou willen zien, is de derde editie van de Toronto Biennial of Art, Precarious Joys, samengesteld door Dominique Fontaine en Miguel A. López. Ik vind het inspirerend dat samenwerking en dialoog centraal staan in de visie van de curatoren, die een ruimte creëren waar verschillende werelden en perspectieven elkaar ontmoeten en uitdagen. Wat deze tentoonstelling voor mij bijzonder maakt, is dat de curatoren niet één enkel thema centraal stellen, maar werken met zes belangrijke leidraden: vreugde, precair, thuis, polyfonie, troost en gecodeerd. De mix van prikkelende kunst en de mondiale perspectieven van López en Fontaine zorgt voor een tentoonstelling die echt resoneert met hedendaagse maatschappelijke vragen rondom milieurechtvaardigheid, migratie, soevereiniteit en zelfrepresentatie.